Moederdag 2020
Het is een paar dagen vóór Moederdag 2020. In de nog frisse ochtendzon sta ik bij de pomp op de begraafplaats. De zon schijnt precies tussen een paar bomen door op mijn gezicht en maakt van de omgeving een wazige gloed. De witte rozen lijken wel licht te geven. Ik maak aanstalten om water te pompen voor de rozen, die ik even daarvoor bij het bloemenstalletje had gekocht. “Voor het grafje?” vroeg de bekende vriendelijke verkoper. Ik antwoordde met een glimlach.
Mijn hand raakt de hendel van de pomp aan, die niet meegeeft. In een flits realiseer ik me, dat de pomp het nog niet doet. Pas na IJsheiligen Jessica, fluister ik mezelf toe. Ik sta een paar minuten stil. Mijn hand op de hendel en mijn gezicht vol overgave naar de zon gekeerd. Ik hoor de vogels zingen, een bij zoemen. De zoete geur van bloesem en een vleugje witte rozen bereikt mijn neus. Een traan biggelt langs mijn wang. De bekende traan van vreugde en verdriet. Vreugde om dit volmaakte moment op deze prachtige plek. Verdriet vanwege de reden dat ik hier ben. Ik had hier maar af en toe willen komen. Om James mee te nemen naar het graf van mijn grootouders. Om hem te vertellen over de dood, die zo bij het leven hoort.
Ik kijk naar mijn hand, nog op de pomp en ga als vanzelf terug in de tijd. Terug? Tijd? Nog steeds is tijd voor mij een bizar gegeven. Ik ben immers in een fractie van een seconde weer daar, met alle gevoelens en emoties die erbij horen, toen diezelfde hand ruim vier jaar geleden het intens zachte handje van James vasthield. Dat handje had ik aankomende Moederdag vast in blauwe verf op papier gekregen. Een iets groter handje dan. Die van een vierjarige.
De traan en nog een ander bereikt mijn mond, die omhoog krult in een vertederende glimlach om het beeld. De vogels lijken harder te fluiten om me terug te roepen. Terug in het Hier en Nu op deze begraafplaats. Ja, hier ben ik weer. Weer bij het grafje van mijn kind. Ik pak de lichtgevende rozen en loop ernaar toe.
Ondertussen glimlach ik nog steeds om het beeld van het blauwe verfhandje…
