Tekens en Symbolen

Door Jessica Brandwagt

Het is september 2010. Ik loop door de straten van New York. Plotseling valt mijn oog op mijn naam, die is ingekerfd in het grijze beton van de stoep. Dat moet gebeurd zijn toen het cement net was gestort. Misschien wilde een bouwvakker op deze manier een onuitwisbare ode brengen aan zijn vrouw? Of zou iemand hebben gewacht totdat de bouwvakkers net weg waren om deze boodschap achter te laten? Ongetwijfeld waren ze de dag erna woedend om de niet meer terug te draaien actie. Of ze mompelden schouderophalend 'nice job, I don't give a shit'. Bij mijn naam staat nog meer. Er staan de woorden 'James loves Jessica forever'. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht, nou, kom maar op! Dat zou heel welkom zijn! Een James of wie dan ook! Lachend om de combinatie van namen en het voorval nam ik bovenstaande foto.

Een paar jaar later is daar een James in de vorm van mijn kind. Toen ik mijn spartelende baby in mijn buik al vrij snel de naam James gaf, was ik deze foto allang vergeten. Niet lang geleden kwam ik hem weer tegen toen ik bezig was om foto's uit te zoeken en ik moest lachen en huilen tegelijk. Een voorteken? Wie zal het zeggen. James en Jessica zijn beide namen die in de VS vaker voorkomen dan hier in Europa. Hoe groot is echter de kans, dat ik beide namen in deze combinatie op een stoep in een immens grote stad als New York tegenkom? Die kans lijkt me vrijwel nihil. Toch is het gebeurd. Toeval? Of was er toen al sprake van James en Jessica?

Ik geloof in tekens en symbolen. Sinds de geboorte en dood van James zijn er meerdere voorbij gekomen. Zoals bijvoorbeeld het nummer van zijn grafje dat uit drie cijfers bestaat. Ik heb de cijfers meerdere malen gezien, ook op papier toen ik de 'akte van overlijden' tekende. Pas later, toen ik wederom daar op mijn bankje zat, drong het plotseling tot me door dat de laatste twee cijfers opgeteld het cijfer 12 is. Het eerste cijfer is een zes. James is op 6.12 geboren. Alsof deze fysieke plek bestemd was voor het lijfje van mijn zoon?

Een ander voorbeeld is de blauwe hortensia. Die blauwe kleur zou één van de kleuren van de babykamer worden. Een kleur die niet in stof te vangen is, zo is gebleken na een grondige zoektocht. Wat schetste mijn verbazing, toen ik een keer het paadje op de begraafplaats afliep richting auto en mijn aandacht getrokken werd door iets links van mij. Ik keek en zag daar een enorme blauwe hortensia struik boven een graf. Precies in een schuine rechte lijn tien meter vóór het grafje van James. Ik zag dat het om een blauwe versie ging, vanwege een paar blaadjes die nog waren achtergebleven. Hoe is het mogelijk. De hortensiablauwe kleur zou tóch dichtbij hem zijn. Niet in zijn babykamertje, wél in een heel andere en wrange versie ervan.

Dit zijn concrete dingen. Ik zoek naar woorden die mijn gevoel het beste omschrijven als het gaat over de andere tekens die ik krijg. Soms heel subtiel, soms heel duidelijk. En vaker meer latent aanwezig. Hoe kan ik dit het beste omschrijven zonder 'zweverig' over te komen? Tekens van James, van zijn aanwezige energie. Prikkelingen, windvlaagjes langs mijn gezicht terwijl er geen raam of deur openstaat. Opdoemende lichtpuntjes. Om iets te noemen. Ja, dit klinkt vaag..

Ik schreef al eerder, dat het woord verwerken voor mij absoluut niet kloppend is als het gaat over James en mijn rouwproces. Omdat deze gebeurtenis niet verwerkt kan worden tot iets. Emoties verjaren niet. Alleen de manier waarop we ermee omgaan verandert. Ook het woord 'plekje', dat zo makkelijk genoemd wordt als het gaat om rouw hoort in die categorie. Ik kan James, zijn aanwezigheid, alle gevoelens, gedachten en emoties daaromtrent niet (even) wegzetten op een plekje. Dit alles Is, alom aanwezig en verweeft zich meer en meer met mijn leven. Eerst moest ik het doen met losse en rafelige draden, nu ontstaan er kleuren en glans. Ik ben in staat om iedere dag weer andere patronen te maken.

Die andere, meer latent aanwezige tekens hebben daarmee te maken. Met het in staat zijn om patronen te maken, om verder te leven met James duidelijk bij mij en in mij. Door een oerkracht die hij en deze gebeurtenis in mij losmaakt.

Terwijl ik dit opschrijf protesteert iedere cel in mijn lijf. Nee! Ik kan en wil dit niet accepteren, nooit! Waarom zou ik?! Ik wil niet bij zijn graf zitten, ik wil met hem in de speeltuin zijn! James hoort hier, bij mij! Gezond en springlevend! In de plassen stampend met zijn rode Jip&Janneke laarsjes! Ik wil mijn neus in zijn krulletjes stoppen! Voorlezen! Zijn eerste woordjes horen! Een tevreden opgekruld mannetje in mijn armen! Ik wil mijn zoon zien opgroeien, hem zien bewegen door zijn leven. Hem veilige kaders bieden waarbinnen hij alles op zijn manier kan ontdekken ..

Dit dubbele gevoel zal er altijd zijn. Dit hevige protest tegen zijn dood, dat naast de acceptatie ook aanwezig is en plotseling de kop opsteekt. Ik zal het moeten doen met de rafelige draden waarmee ik leer te leven en weven. Als ik kijk naar het afgelopen jaar, dan heb ik er vertrouwen in dat de patronen alleen maar mooier gaan worden. Mooier, juist vanwege de intense vreugde en verdriet, zo dicht naast elkaar.

De tekens helpen me bij het verweven. Als ik zo enorm aan het genieten ben op mijn geliefde dansvloer, dan swingt James met me mee en voel ik hem hard roepen: "Goed zo mam! Leef!!"