James 1 jaar

Door Jessica Brandwagt

De eerste verjaardag van je kind. Een mijlpaal. Zo voelt het ook voor mij. Ik zie een alert en blij mannetje, net wankel staand, wijzen naar de zelfgemaakte chocoladetaart. Daar zal hij zo meteen met zijn handjes in grijpen en zijn gezicht mee onder smeren. Ik zie een mannetje, dat met getuite lipjes (omdat ik het voordoe) probeert het kaarsje uit te blazen. Het resultaat is een mengsel van lucht en spuug dat uit zijn mondje komt. Een hilarisch gezicht. Dat mannetje is mijn zoon James die alweer één jaar is geworden. Hij zit op mijn schoot en kraait mee van plezier met het verjaardagsliedje, dat voor hem wordt gezongen. Zijn handjes in de lucht.

Als James had geleefd, dan zou het ongeveer zo zijn gegaan. Maar zo ging het niet. In plaats daarvan was alles er, behalve het meest nodige. Mijn zoon.

Deze eerste verjaardag van James ging gepaard met een aanloop naar deze dag. Die volgens lotgenoten het allermoeilijkst zijn. Ze hadden gelijk. Herbelevingen. Euforie en onrust. De laatste keer dat ik zijn hartje hoorde kloppen. Die eerste wee. Wanneer deed ik wat en waar. Het kwam allemaal terug. En het was moeilijk.

Toch kies ik ervoor om de eerste verjaardag van James te vieren. Met zelfgemaakte chocoladetaart en slingers, een liedje, kadootjes en een ballon bij zijn grafje. Omdat er vorig jaar een prachtige zoon is geboren. Omdat er een moeder is geboren. En omdat de vreugde, kracht en zijn aanwezigheid overheerst. En het is mooi. Maar echt.

James Brandwagt ♥
6.12.2015 – 6.12.2016