Ervaring lezing symposium ‘Samen Zorgen’ in het AMC
In de aanloop naar James zijn tweede verjaardag op 6 december 2017, vond in de week van 13-17 november het symposium ‘Samen zorgen’ plaats in het AMC. Het symposium was georganiseerd door de Vereniging Ouders van Couveusekinderen (VOC) in samenwerking met Stichting Steun Emma Kinderziekenhuis.
Tijdens de aftrap op maandag 13 november kwamen een aantal onderwerpen aan bod, waaronder het geven en doneren van moedermelk aan prematuren. Het is immers de beste voeding waar een baby op groeit. Desgevraagd heb ik die dag een lezing gegeven voor een zaal vol ouders en medische specialisten, over mijn ervaring met het kolven en doneren van mijn moedermelk na de geboorte en dood van James.
Toen ik werd gevraagd om een lezing te geven was ik gelijk erg enthousiast. Natuurlijk zou ik dit doen! Eventuele twijfel en angst of ik dit wel zou kunnen en durven was op dat moment niet aan de orde. De kans om mijn verhaal over te brengen en met name hopelijk mensen te inspireren prevaleerde ruimschoots. Kracht voelde ik ook. Pas later, toen ik met het verhaal bezig was kwam de twijfel. Ik zou ongetwijfeld emotioneel worden bij het uitspreken van bepaalde passages. Wat dan? Geeft niet! Zou ik mezelf wel weer kunnen herpakken als dat gebeurde? Ja, dat kun je! Regelmatig schoten allerlei beperkende opvattingen over mijzelf door mijn hoofd. Ik had nog nooit voor zo’n grote groep mensen mijn verhaal gehouden. Spreken voor een groep wel, alleen niet over dit emotionele en mooie onderwerp dat zo dicht bij mijn hart ligt. Wie was ik om te denken dat dit mij zou lukken? De directeur van het Emma Kinderziekenhuis stelde me dezelfde vraag. Heb je dit wel eens eerder gedaan? Twee jaar is wel kort geleden .. Ik hoorde de twijfel in zijn stem. Kan ze dit wel aan?
De grote dag kwam. Ik had mij goed voorbereid op het verhaal waar ik ook zonder voorbereiding veel over kan vertellen. De zenuwen begonnen inmiddels lichtelijk te gieren. Een aanwezige kinderarts die inmiddels een fijne bekende van mij is sprak me moed in. Het is goed zoals het gaat.. Het was tijd voor mijn lezing. Trillend en ook krachtig liep ik naar voren. Voordat ik begon te spreken nam ik de oplopende collegezaal rustig in me op en keek van links naar rechts, waarbij ik sommige mensen aankeek. Toen begon ik met mijn lezing. Ik sprak rustig en duidelijk, stond stil bij belangrijke momenten, ik keek de zaal in, maakte contact met mensen, voelde me volledig in mijn kracht staan, werd niet emotioneel, de aanwezigen wel. Wat ging het goed. Wat een voldoening. En wat ongelooflijk fijn om te merken, dat ik ter plekke kon voelen dat ik er ook van kon genieten om voor deze groep te staan en mijn verhaal te vertellen. Terwijl ik terugliep naar mijn plek in de zaal keek de directeur van het Emma me aan. In zijn blik zag ik goedkeuring en hij fluisterde me toe “heel goed gedaan!”
Na de lezing kwamen meerdere mensen naar me toe om te zeggen, dat mijn verhaal hen had geraakt. Ook diverse medische specialisten gaven aan, dat ze het inspirerend hadden gevonden en in hun werk konden toepassen.
Een jaar na de dood van James was ik weer enigszins opgekrabbeld. Bijna twee jaar na zijn dood hield ik een lezing voor een grote groep medische professionals over mijn ervaring. Die niet alleen had geïnspireerd, maar waarvan de inhoud ook bruikbaar was in hun werk. Wat een mooie en dankbare ervaring heeft de lezing me opgeleverd, die volgens anderen goed was geslaagd. En ja … dat vinden wij eigenlijk ook. James en ik dus. Trots op ons!
